من با دکتر حسین پور مراودات زیادی داشتم. از گله و شکایت های بی فایده جداً خودداری می کرد. او خویشتن دار بود و هر حرفی می زد قبلاً آن را تجزیه و تحلیل می کرد.

یکی از علل اصلی موفقیت دکتر حسین پور را من در نحوه تغذیه و دقت وافر در این امر می دانم. با حسابگری بالا در این مورد عمل می کردند. یکی از همکاران دکتر تعریف می کرد در یکی از مأموریتها به شهر چادگان برای انجام تستهای میدانی در سد چادگان اعزام شده بودیم که اتفاقاً دکتر هم به علت اهمیت آن آمده بود. یکی از همکاران برای صبحانه املت درست کردند و خیلی گرسنه بودیم همگی خوردیم تنها کسی که نخورد دکتر بود. هرچند آن همکار تا حدی ناراحت شد که دکتر نخورد ولی دکتر برای تغذیه خود برنامه داشت و اگر این برنامه ریزی را نداشت قطعاً به این مرحله از رشد و تعالی نمی رسید.

دکتر اردشیر حسین پور با اینکه حدود 43 سال سن داشت ولی چهره او به جوان بیست و چندساله می ماند واقعاً خود من باور نمی کردم دکتر 43 سال سن داشته باشد و همچنین دیگر همکاران هم از جوانی او علیرغم سن بالا متعجب بودند.

یکی از دوستان تعریف می کرد وقتی دکتر را می بینم بحال خودم غبطه می خورم. چرا یک فرد مثل او باید به این مرحله از رشد و تعالی برسد که صفات الهی در چهره و حرکات و سکناتش پیدا باشد و یکی مثل من از کنترل حداقلی در زندگی برخوردار نبوده و حتی در کمترین فضائل خود نیز شک و تردید داشته باشیم.

من در سال 1377 به عنوان کارشناس کارآموزی معاونت پژوهش دانشگاه صنعتی مالک اشتر مشغول به کار شدم. دکتر برای ساماندهی فعالیتهای پژوهشی خود، رفت و آمد زیادی به معاونت داشت. هرچند ابتدای فعالیتهای او در دانشگاه بود ولی همگان به توانمندی ایشان و جدیت و قاطعیت و جذبه ایشان پی برده بودند و آرزو داشتند دکتر که در آن زمان(فوق لیسانس) بود کاری به آنها واگذار کند و برای همکاری با ایشان دست و پا می شکستند حتی اعضای هیئت علمی نیز بسیار اشتیاق نشان می دادند.

حتماً منتظرید تا امروز را نیز با جملات تأکیدی شروع کنم ولی برنامه را تغییر داده ام. با توجه به بررسی هایی که انجام دادم از این به بعد تصمیم گرفتم به جای جملات تأکیدی خاطره ای از استاد دکتر اردشیرحسین پور برایتان بنویسم و یقیناً خاطره ایشان بهترین جمله تأکیدی هر روز می تواند باشد.